Urdu Sindhi love poetry treasure 1

 

Urdu Sindhi love poetry treasure 1

شاعری کا خزانہ 

1

طلب اختیار سے زیادہ فکر کو ماردیتی ہے

طلب تلوار سے زیادہ جگر کو وار دیتی ہے

طلب آئینہ، شیشہ کی طرح نروار ہوتی ہے

طلب سوتے ہوئوں کے دل میں بھی بیدار ہوتی ہے

طلب پتھر میں پوچھیدا نوعوں کو جان دیتی ہے

طلب دریا، سمندر میں نوعوں کو دان دیتی ہے

طلب سحرا، زمینوں ،آسمانوں میں بھی ہوتی ہے

طلب زندہ دلوں اور قبرستانوں میں بھی ہوتی ہے

طلب جذبات و احساسات میں پوچھیدا ہوتی ہے

طلب دھڑکن ہی کیا ہر سانس میں جاندیدہ ہوتی ہے

طلب کوئی اپنا کیا ہر غیر کے خوابوں میں ہوتی ہے

طلب ثاقی کے میکدے میں شبابوں میں ہوتی ہے

طلب اختیار سے زیادہ فکر کو ماردیتی ہے

طلب تلوار سے زیادہ جگر کو وار دیتی ہے

طلب اختیار سے زیادہ فکر کو ماردیتی ہے

فکر کو مار دیتی ہے

2

زباں چلتی ہے اقرارِ دل کچھ نہیں

مخلوق کی آہ ہے قرارِ دل کچھ نہیں

نہ ایمان کا تقاضا نہ فرمان کی ورائی

کیسی یہ لگی ہے بے قرارِ دل کچھ نہیں

3

تون کلين پيو علي، دل ۾ ڪا ڳالھ آ

راز ٻولي نٿو، دل جو ڇا حال آ

دل سڪايل اٿئي، روح تڙپئي پيو

پوءِ بہ رخ او علي، تنھنجو مرڪئي پيو

خود وڃايو اٿئي جت نہ ٻيو ڪوئي آ

پاڻ ڳولھي لڌئي ، پاڻ ٻيو ڪوئي آ

تنھنجي چھري تي ڪاتب لکي آ ڇڏيو

درد کلندو رھي، تو پڙھي آ ڇڏيو

تون علي آجيان ، آفرين پيو ڪرين

مون ڇڏيو او علي ، تون پرين پيو ڪرين

مون آ ڇيڙيو سبق ، جيڪو منھنجو نہ آ

ياد مون کي آيو ، ھي نہ ٻي ڪنھن جو آ

4

منھنجي پياري امان،

مون کي ڏي ٿي چما.

سيني لائي ، پيار ڪرائي،

دل وندرائي امان.

راند ڪرائي ، مون کي کلائي،

کير پياري امان.

پندڙو ڪرائي ، مون کي سنڀالي،

وڏڙو ڪيو آ امان.

دانھن ڪيان ، ٿي رب کي پڪاري،

خوش منھنجو ٻچو ٿي امان.

جي گھر کان ٻاهر نڪري وڃان،

۽ ماءُ پنھنجي کي آءٌ نه ملان،

ھڪ ھڪ کان پڇي ٿي امان.

اسڪول کان واپس ويندي گھر،

ھي دنيا ڇا جنت اندر،

مٽ تنھنجو نہ ڪوئي امان.

5

وہ معلوم کر کے میری پہچان لے گئے

تھوڑے سے وقت ہی میں میری جان لے گئے

اندازہ مجھ کو یہ تھا ہونگے وہ مہرباں

دل چیر کے وہ اپنا علی دان دے گئے 

6

عجب آهي زمانو ، عجب آهن ھي ماڻھون

ھي سوچ آھي تن جي ، نہ لوچ ڪوئي ڄاڻون 

جيڪي رٺا رسڻ ڏيو ، جيڪي ڪٺا ڪسڻ ڏيو

ھي نفرتن جو ديس آ محبت اسين نہ ڄاڻون

واڪا ھئا دنيا ۾ ، چرچا ھئا دنيا ۾

ھي قوم عقلمند آ ، حيلا ڪھڙا ھلايون

تون ڪيترو بہ ڪاتب ھن قوم کي جاڳائين

ماضي پڙھي نہ ڪوئي ، پنھنجو حال ڪيئن پوءِ ڄاڻون

دستور ۽ اصولن جي ور چڙهي ويا ڪيئي

ساڳيا اصول تن لاءِ اھي ڪين ڪي سڃاڻون

تاريخ ۾ قلم کي تلوار بہ چيو ويو

ڪيئي ڪسيا ۽ ڪسبا علي پاڻ ڪين ڄاڻون.

7

ھي دنيا ڇڏڻ ڏاڍي آ ڏکي

تنھنجو گھوري ڏسڻ موڪلاڻي سکي 

ھو ارادو ڪيو جنگ جنگلن مان

ڇڏي محل محلاتون ويا ھو پکي

منھنجا مارون ۽مٽ مسڪين سڀئي

مون کان ڏور ويا مون تي بار رکي

ڪيئي يادون دل کي ستائن پيون

ڪيئي زخم ۽ درد ويا ھو چکي

ھتان ويندي ڇڏيندي سورن مان

ھڪ ھڪ کان مڪائون راز رکي

فرياد نہ ڪر علي دانھن نہ ڪر

وري ملنداسين ھن پار سکي